terug naar productenoverzicht

Verhaal #2 – Doorzichtig

Dat wat zwaar is, gaan we graag uit de weg – zeker als het over kinderen gaat. Sommigen stoppen het weg, in de kelder of op zolder. Anderen begraven het in de tuin. Wat als je van glas bent, doorzichtig en licht? Zo iemand is leraar Evi: een glazen huis, een doorzichtige dame, een van zand en vuur geblazen vaas. Maar denk maar niet dat Evi broos is of breekbaar. Integendeel. Ze heeft geleerd dat verstoppen voor moeilijke situaties geen zin heeft. En dat is haar kracht.

Evi is niet doorzichtig geboren. Het ging geleidelijk. En ze is niet geheel transparant. Doch voldoende transparant om afscheid genomen te hebben van perfectionisme. Dat ging niet zonder hort of stoot, maar perfectionisme – en angst om te falen – heeft Evi inmiddels niet meer want ze is al zo vaak gebroken en gelijmd. Er is altijd wel iemand die helpt haar scherven bij elkaar te rapen. Waarna ze weer schittert in het licht. Schittert zo mooi als nooit tevoren.

Bij anderen om haar heen ziet Evi soms de faalangst die ze zelf vroeger had. Niet gek, denkt ze: mensen worden ook keihard beoordeeld op hun kennis, terwijl niets weten haars inziens ook goed is. Fouten maken? A.u.b. doe dit, zegt ze daarom ook tegen de kinderen in haar klas.

Leren loslaten is een groot goed dat een doorzichtig leven Evi brengt. Evi heeft glazen splinters van zichzelf verloren, maar kiest juist daarom bewust voor elke dag. Ze maakte een paar jaar geleden bijvoorbeeld een carrière switch en koos voor het leraarschap. Een afscheid van een ander leven, maar noodzakelijk om haar dromen na te jagen, denkt ze. En wat heeft dat ‘loslaten’ haar gebracht? Evi glimt, glanst en lacht.

Evi heeft een directeur die haar glans oppoetst: ze mag lesgeven in de bovenbouw in een van haar favoriete leerjaren (groep 7) en werkt twee dagen in de week als themacoördinator. Bovendien werkt ze op een school met doelgroepleerlingen waarmee ze makkelijk contact maakt omdat ze snel aanvoelt wat een leerling nodig heeft. De verdeling tussen projectwerk en leraar zijn bevalt haar uitermate goed. De themaprojecten zijn volop in ontwikkeling en dat vergt veel voorbereidingstijd, maar geeft tegelijkertijd energie. De rol van themacoördinator is, zegt ze zonder enige arrogantie, echt op haar lijf geschreven.

Evi leert wederzijds veel van de kinderen in haar klas. Alle kinderen zien Evi’s transparantie zonder te oordelen, iets wat grote mensen niet altijd meer kunnen – die worden dan afgeschrikt door Evi’s binnenste wat naar buiten is gekeerd. Met leerlingen zet Evi vooral in op de relatie met hen, waardoor ze sneller én effectiever aan de slag kan gaan met hun problematiek. Dit kan ze goed onder andere door haar opgedane kennis maar vooral door haar ervaring (zowel als leraar en als mens). Door schade en schande worden we wijzer, zegt ze, en hoe meer ‘leefjaren’ je erop hebt zitten hoe beter je mensen en kinderen begrijpt.

Lesgeven gaat voor Evi dus verder dan alleen rekenen en spelling. Evi geeft haar leerlingen (juist ook de kwetsbare) mee dat ondanks verdrietige situaties er altijd mogelijkheden zijn voor betere tijden: als mens heb je een groot aandeel in het grijpen van kansen, het maken van keuzes en het opstaan nadat je gevallen bent. Daarop wil ze focussen in haar lessen. Een school voor levenslessen, is dat niet iets moois?

Adaptief vermogen

Aan Evi is te zien en te merken dat zij zich door haar persoonlijke ervaringen op een eigen manier verhoudt tot maatschappelijke ontwikkelingen en op basis daarvan beredeneerde keuzes kan maken. Haar handelen is gericht op de leerling-relatie. Haar beroep gaat om het overdragen van levenslessen, met name weerbaarheid. Factoren die daaraan bijdragen zijn persoonlijke ervaringen in relatie tot de ander (levenslessen versterken begrip voor de ander) en de ander (kwetsbaarheid tonen, niet oordelen).

Toekomstbestendig leraarschap

Evi ervaart dat haar omgeving, de school waar ze werkt, de klas die ze lesgeeft, het thema dat ze coördineert, de schooldirecteur haar in staat stellen kwalitatief goed onderwijs te geven. Dat heeft ze met vallen en opstaan geleerd gedurende haar decennium als leraar in het primair onderwijs, maar ook in haar carrière voorafgaand aan het onderwijs en in haar persoonlijke leven(gebeurtenissen die ze heeft meegemaakt). Ze is niet bang om emoties te tonen op de werkvloer. Juist daarom is ze goed in staat met doelgroepkinderen een vertrouwensband op te bouwen. Haar doel is om zich verder te ontwikkelen als onderwijsprofessional en als rolmodel voor leerlingen die tegenslagen of moeilijkheden meemaken.

Meer lezen? Ga naar het overzicht van de twaalf fictieve verhalen.

Dit verhaal is geïnspireerd op een briefwisseling tussen een leraar en een onderzoeker. Door verhalen kunnen we beter begrijpen hoe het voelt om leraar te zijn. Het verhaal is een uitnodiging om je eigen ervaringen tegen af te zetten.

We nodigen jou daarom uit om een reactie te plaatsen. Dit kan zijn een (emotionele) herkenning, een vraag die je op basis van het verhaal aan jezelf stelt, óf een vraag aan ‘een’ ander. Het kan ook zijn dat je door het lezen van het verhaal geïnspireerd bent geraakt om zelf een kort verhaal te schrijven dat jouw beeld of gevoel van het veranderend beroepsbeeld beschrijft, dat kan ook! Elke reactie draagt bij aan het op gang brengen van het gesprek over emoties die spelen rond het veranderend beroepsbeeld. Je reactie zal op deze pagina te lezen zijn. Heb je dit liever niet, stuur je reactie dan naar info@expeditieteam.nl.