terug naar productenoverzicht

Verhaal #1 Dansen tot de zon komt

‘Grote mensen’ willen net als kinderen floreren in hun omgeving. Dat geldt ook op een school. Misschien is het des te belangrijker voor leraren aangezien zij op een school, niet zoals leerlingen verplicht vertoeven maar er vaak heel overwogen zijn geland. Zo iemand is Gera.

Ter verdere introductie: Gera werkt op een middelbare school, en ze houdt van chocolademelk met slagroom en prentenboeken. Een van haar favoriete prenten is een kleurige tekening van een fleurig gekleed meisje dat danst tussen de confetti. Dit beeld is tekenend voor wie Gera is. Iemand die vanavond danst, ook al stopt de muziek, gaat het barpersoneel naar huis en lijkt er – even – niemand achter te blijven met voldoende energie voor het bewegen van de heupen tot in de vroege uurtjes.  Maar laten we beginnen bij het begin.

Paars, roze, paars, roze, oranje, paar, roze… Bewegende kleuren verlichten hier en daar hoeken van de anders al donker wordende ruimte. Binnen is het warm – anders dan buiten waar een gure wind waait. Het is gezellig, met mensen aan de bar en in de hoek twee muzikanten waarvan de een rustig op een gitaar pingelt en de ander trommelt op een cajon. Gera loopt met stevige passen naar binnen. Ze wordt direct herkent, hartelijk begroet door haar collega’s en van een warme kop choco voorzien. Ze valt met de deur in huis en vertelt deze namiddag te willen dansen, dansen totdat de zon weer opkomt.

Geen van haar collega’s is verbaasd over deze wens noch twijfelen ze aan haar ambitieuze en misschien voor buitenstaanders onrealistische (het dorpscafé gaat immers om negen uur ’s avonds al dicht) plan. Gera komt geregeld met nieuwe ideeën, die ze uitvoert met schwung en overtuiging. “Doseren kan ik niet zo goed” zegt ze dan en “matigen al helemaal niet”. Dat geldt zowel voor het afblazen van stoom, het geven van een theatervoorstelling of het verzorgen van een verjaardagsfeest voor een van haar kinderen, maar misschien nog wel het meest voor haar beroep: leraar zijn. Want “liever voldaan dan gefrustreerd” en als dat overuren betekent omdat het allemaal niet in de daarvoor staande taakuren past, dan is dat zo. Vanavond wordt er dus gedanst.

Het dansen gaat door tot na negenen: het barpersoneel is zonder veel moeite overgehaald de tent open te houden want er wordt te veel plezier gemaakt. Het dorpscafé en de collega’s van school voelen als een veilige plek waar Gera als een vis in het water is. Dat is weleens anders geweest, toen Gera begon met haar carrière als leraar op een school die absoluut onveilig voelde. Niet gezien en eenzaam kon ze niet zichzelf zijn – de Gera die vaak aanstichter is van reuring en gezelligheid. Genegeerd, ongezien en zonder ‘rugdekking’ knapte ze af op iets dat een droombaan had moeten zijn: voor de klas staan. Toch liet Gera zich niet uit het veld slaan: hoewel beschadigd, niet verslagen. Het is de kwaliteit van Gera om mensen te verbinden, waarop ze vertrouwde en waarom ze in zichzelf bleef vertrouwen – net zoals ze vanavond het dorp aanzet tot dansen.

Op haar nieuwe school krijgt Gera andere verantwoordelijkheden aangeboden (onder andere het gezamenlijk leiden van de vakgroep) en voelt ze ruimte om dat, wat soms iemand anders bedacht heeft, uit te voeren op haar eigen manier. Samenwerken lijkt daarin belangrijk voor haar, zowel met collega’s als met leerlingen. Net als dansen, werkt ze liever niet alleen en trekt ze degene aan die net als zij, gemotiveerd zijn. Wanneer dan toch eindelijk de tl-lichten aangaan en de gasten het café beginnen te verlaten, valt er een stilte. Zowel omdat de muziek is gestopt als de verwachtingen op Gera gericht zijn. Wat nu? Een aantal collega’s roepen jammerlijk dat ze de grote stad niet hadden moeten verlaten: wie verhuist er nou naar een plek waar op vrijdagavond om tien uur geen feestje meer is? Gera raakt net als zij gefrustreerd en zoekt, tevergeefs, naar een oplossing. Enerzijds wil ze het barpersoneel niet tot last zijn, anderzijds heeft ze zich ook tot doel gesteld te dansen tot zonsopkomst – iets wat iedereen in dit dorp wel een keer kan gebruiken, vindt Gera. Maar haar dans gaat niet om zeuren over dichte deuren. In tegendeel Gera’s dans gaat over eerlijkheid – over wie ze is, wat ze wilt en hoe ze dingen voor elkaar krijgt.

Uiteindelijk besluit ze daarom met een kleine groep collega’s het dansen voort te zetten, op een ander moment. Er is een verlangen aangewakkerd om samen te bewegen en een idee ontstaan om dansavonden te organiseren – misschien wel met leerlingen op school. Ze spreken af om de volgende dag ideeën uit te wisselen: Gera nodigt hen uit voor koffie met taart. Wat begint met een zin om te dansen, een levenslust, leidt misschien wel tot het ontwikkelen van iets nieuws “want” zegt Gera “grote mensen willen net als kinderen floreren in hun omgeving, maar daarvoor moeten ze wel vooruit; in beweging”.

Adaptief vermogen

Gera ervaart dat de richting die ze met haar collega’s is ingeslagen, van buitenaf abrupt wordt gestopt. Ze realiseert zich dat ze moet herbezinnen hoe nu verder te gaan. Ze kiest ervoor om met een kleine groep van collega’s verder te werken aan een specifiek idee. Factoren die meespelen zijn vertrouwen, veiligheid en intrinsieke motivatie (eerlijkheid). Ze neemt zich voor met de kleine groep te handelen zoals ze dat het liefst doet, gekenmerkt door een gerichtheid, samenwerken, er vol voor gaan en verbinding maken.

Toekomstbestendig leraarschap

Gera ziet haar verkiesbare toekomst glashelder voor zich en stevent daar in volle vaart op af. Ze zit vaak vol ideeën. Ze weet haar omgeving te enthousiasmeren (emanciperen) en mee te nemen samen de weg uitstippelen naar een verkiesbare toekomst. Ze is op latere leeftijd docent geworden in het voortgezet onderwijs (zijinstromer). Ze ziet in haar toekomst een rol voor zichzelf om onderwijsvernieuwing aan te jagen. Dat wil ze binnen de gegeven kaders en op teamniveau.

Meer lezen? Ga naar het overzicht van de twaalf fictieve verhalen.

Dit verhaal is geïnspireerd op een briefwisseling tussen een leraar en een onderzoeker. Door verhalen kunnen we beter begrijpen hoe het voelt om leraar te zijn. Het verhaal is een uitnodiging om je eigen ervaringen tegen af te zetten.

We nodigen jou daarom uit om een reactie te plaatsen. Dit kan zijn een (emotionele) herkenning, een vraag die je op basis van het verhaal aan jezelf stelt, óf een vraag aan ‘een’ ander. Het kan ook zijn dat je door het lezen van het verhaal geïnspireerd bent geraakt om zelf een kort verhaal te schrijven dat jouw beeld of gevoel van het veranderend beroepsbeeld beschrijft, dat kan ook! Elke reactie draagt bij aan het op gang brengen van het gesprek over emoties die spelen rond het veranderend beroepsbeeld. Je reactie zal op deze pagina te lezen zijn. Heb je dit liever niet, stuur je reactie dan naar info@expeditieteam.nl.