terug naar productenoverzicht

Verhaal #9 – Bijzaak

Na twintig jaar lesgeven en ouderschap, voelt Eline dat ze ouder en wijzer is geworden. Al redelijk in het begin van haar loopbaan ontdekte ze dat je niet snel conclusies kan trekken. Ze heeft geleerd om rustig te kijken en luisteren. Aanvankelijk had ze bijvoorbeeld allerlei ideeën over hoe ze met de kinderen in haar klas om moet gaan. Ze beeldde zich dan in hoe ze de kinderen zou benaderen als het haar eigen kinderen waren. Toen ze zelf kinderen kreeg, bleek dat opvoeden toch best ingewikkeld. Ze is toen veel van haar oordelen kwijt geraakt. Eline is gaan vertrouwen op haar eigen leerproces, op haar ervaring. Ze geniet van haar vak. Dat voelt goed en ze heeft het idee dat ze dat ook uitstraalt naar kinderen en ouders en dat dat door hen gewaardeerd wordt.

Het is half 5, dinsdagmiddag. Eline zit in haar lokaal de spellingsschriften van haar leerlingen na te kijken en de wereldoriëntatie-les van morgen voor te bereiden. Ze kijkt terug op de dag en een glimlach verschijnt op haar gezicht als ze denkt aan de grapjes die Samira zo graag met de rest van de klas wilde delen. Ze denkt vervolgens na over de gebeurtenissen die na de lesdag plaats hebben gevonden.

Toen de moeder van Karel hem kwam ophalen vertelde de moeder dat ze denkt dat Karel hoogsensitief is. De moeder heeft binnenkort een gesprek met de IB’er van de school en met een expert van de pedagogenpraktijk om Karel’s problemen te laten onderzoeken. De moeder vroeg Eline niet naar haar mening en toen Eline wilde reageren waren de moeder en Karel alweer verdwenen want hij mocht niet te laat komen voor de hockeytraining. Eline gelooft dat elk kind talenten heeft en dat je kinderen vooral vertrouwen moet geven om te groeien. Niet te snel labelen, is haar devies. Toch gek eigenlijk, dat Eline niet geconsulteerd is, terwijl ze elke dag met Karel werkt. Ze zal de moeder morgen nog maar even aanspreken en haar vragen om in een gesprek te bekijken wat ze in de klas en thuis kunnen doen om Karel meer op zijn gemak te laten voelen.

Ze denkt terug aan de werkgroep rekendidactiek waar ze deze middag aan deelnam. Haar jongere collega’s zijn razend enthousiast over een nieuwe rekenmethode, maar Eline uitte haar twijfels. Haar collega’s keken haar teleurgesteld aan. Ze opperden om met expert Plusmin te praten over dit onderwerp. Ze hebben deze expert ontmoet tijdens een studiemiddag georganiseerd door het schoolbestuur en vonden dat hij met veel enthousiasme over het onderwerp praatte. Als Eline expert Plusmin zou ontmoeten, dan zou dat haar vast overhalen om er verder mee te gaan experimenteren. Volgens Eline moet onderwijs plaatsvinden op school en vormgegeven worden door de mensen die op school werken. Op haar school hollen ze soms te snel achter iets aan, zonder zich voldoende te verdiepen in het onderwerp. Eline stelt voor eerst intern samen te werken met haar collega’s om het rekenonderwijs te verbeteren. Maar haar collega’s willen niet op Eline’s voorstel ingaan omdat ze denken dat ze zelf onvoldoende kennis in huis hebben over rekenonderwijs. Als er nu meer collega’s waren binnen haar school die er net zo over denken, dan zou ze makkelijker een vuist kunnen maken, maar nu voelt ze zich soms alleen.

De laatste jaren heeft ze veel collega’s zien vertrekken. Collega’s die gepassioneerd zijn over lesgeven en die op basis van redelijke en inhoudelijke argumenten kunnen discussiëren over de toekomst van de school. Collega’s waar ze zich aan kon spiegelen, samen mee kon leren. Met haar jongere collega’s heeft ze dat minder. Die willen vooral meebewegen met vernieuwende ideeën van het management en aan de slag in plaats van stilstaan, denken en discussiëren.

Nu ze zo over deze twee gebeurtenissen nadenkt en haar gedachten ordent, herkent ze een rode lijn: ze wordt niet geconsulteerd, externe expertise lijkt belangrijker en dat idee dat externe experts meer weten over leerlingen en lesgeven dan leerkrachten wordt ook gedeeld door haar collega’s. Ze zou willen dat interne expertise in de school meer gewaardeerd werd. Dat zou ook goed zijn voor het imago van leerkrachten. Ze gaat nu zelf telkens op zoek naar het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken. Eline kan dat gelukkig goed en ze weet dat ze het meeste plezier voor haar werk haalt uit het contact met leerlingen tussen half 9 en half 3. Hen zien groeien en hen veel vertrouwen geven om te groeien. Leerlingen zijn vrolijk, vertellen over hun passies, kunnen apart zijn, en laten haar lachen. De leerlingen weten haar elke dag nog positief te verrassen en zijn de reden waarom ze zich nu zo graag bezig wil houden met die creatieve wereldoriëntatie-les van morgen.

Adaptief vermogen

Eline voelt ondermijning van haar expertise, maar het lukt haar niet altijd een vuist te maken tegenover anderen met een andere mening, omdat ze het gevoel heeft er alleen in te staan in een team zonder gelijkgestemden. Dat gevoel van ondermijning vindt ze vreemd gezien haar jarenlange ervaring als leerkracht. Ze maakt onderscheid tussen hoofdzaken (leerlingen) en bijzaken (zollega’s/bestuur) en besluit energie te blijven halen uit het zien opgroeien van de leerlingen, maar de omstandigheden blijven haar telkens kort uit balans brengen en hebben impact op haar motivatie voor het beroep.

Toekomstbestendig leraarschap

Eline is zeer ervaren po leerkracht en merkt invloeden van ouders en collega’s op haar beroep die haar niet bevallen. Dat ze niet wordt geconsulteerd past niet bij de visie op het beroep; de ervaren leerkracht zelf heeft waardevolle expertise over (leren) van) leerlingen. Externe expertise wordt echter meer gewaardeerd.

Meer lezen? Ga naar het overzicht van de twaalf fictieve verhalen.

Dit verhaal is geïnspireerd op een briefwisseling tussen een leraar en een onderzoeker. Door verhalen kunnen we beter begrijpen hoe het voelt om leraar te zijn. Het verhaal is een uitnodiging om je eigen ervaringen tegen af te zetten.

We nodigen jou daarom uit om een reactie te plaatsen. Dit kan zijn een (emotionele) herkenning, een vraag die je op basis van het verhaal aan jezelf stelt, óf een vraag aan ‘een’ ander. Het kan ook zijn dat je door het lezen van het verhaal geïnspireerd bent geraakt om zelf een kort verhaal te schrijven dat jouw beeld of gevoel van het veranderend beroepsbeeld beschrijft, dat kan ook! Elke reactie draagt bij aan het op gang brengen van het gesprek over emoties die spelen rond het veranderend beroepsbeeld. Je reactie zal op deze pagina te lezen zijn. Heb je dit liever niet, stuur je reactie dan naar info@expeditieteam.nl.